Iguacu en amigos brasileiros

Zo, tijd voor weer een update. Een paar duizend kilometer, vier staten en een heleboel belevenissen verder rijst de behoefte weer eens wat op het digitale papier te zetten. De afgelopen dagen stonden in het teken van bussen, watervallen en nieuwe Braziliaanse vrienden. En caipirinha's, maar daarover later meer...

Vanuit Sao Paulo hebben we een nachtbus genomen naar Foz do Iguacu. 14 uur lang in een soort koelkast op wielen... Brrrr wat zetten ze die airco hier hard aan! Helaas voor Kim kan Edith overal slapen, dus Kim heeft verstopt onder vier kledingstukken vooral het nachtelijke landschap bewonderd.

Aangekomen in Iguacu namen we onze intrek in een hostel. En nee, niet in een dorm, maar gewoon in een eigen kamer. De ochtend hebben we vooral gebruikt om nog even bij te slapen van de bus, maar in de middag zijn we richting de watervallen gegaan. We waren een beetje skeptisch of we het heel gaaf zouden vinden (een waterval is gewoon water dat naar beneden valt, niet heel spectaculair toch?), maar Iguacu heeft onze verwachtingen overtroffen. Aan de Braziliaanse kant werden we verrast door mooie uitzichten van boven- en onderaf, terwijl we aan de Argentijnse kant juist up-close and personal werden. De lucht was strakblauw, het zonnetje scheen en zelfs Kim kon een shirtje aan. Fijn! Het water stort over een breedte van een paar kilometer in verschillende kolkende stromen naar beneden, en via allerlei walkways kun je tot pal onder de watervallen komen. Aan de Argentijnse kant hebben we een boottocht gemaakt tot middenin de 'gargantua del diablo' waterval, oftewel de duivelskeel. Supergaaf in een speedboat, die door de spray van de waterval zoeft. En daarna nog even parkeert direct onder een waterval... En ons dus compleet doorweekt, tot onze sokken en ondergoed aan toe, achterlaat. Maar wat cool zeg! Gelukkig hebben we droge kleren mee, dus kunnen deze twee verzopen katjes omkleden en drogen in het zonnetje. Leuk weetje: we hebben nu naast een Brazilaanse ook een Argentijnse stempel in ons paspoort.

Buiten de watervallen heeft Iguacu niet heel veel te bieden: saaie straten, lege restaurants, geen leuke mensen te bekennen. Tenminste, dat dachten we.. De jongen van ons hostel voorziet ons van een paar bonnen voor gratis eten en cocktails, wat zo'n beetje de avond van ons leven wordt. Haha! We eten ons vol in een rodizio churrascaria restaurant, oftewel een all-you-can-eat buffet met onbeperkt gegrild vlees dat aan je tafel van een spies wordt gesneden. Lekker! Daarna drinken we caipirinha's in een restaurant die na tienen 's avonds uit z'n voegen barst van Braziliaanse vrouwen in ultrakorte rokjes, hoge hakken en witgepoederde gezichten. En vervolgens begeeft het complete restaurant zich rond 1 uur naar de bar nextdoor, waar wij ons nogal underdressed voelen in onze spijkerbroek met gympen en lange mouwen... Maar wat een leuke avond wordt het! We ontmoeten Samuel, een gezellige Braziliaanse jongen met wie we de hele avond dansen op live muziek van een band. De muziekstijl 'sertanejo' blijkt helemaal ons ding, en we kunnen ondertussen al aardig wat moves laten zien op liedjes van Michel Telo en Gusttavo Lima. Ook andere hits uit de Braziliaanse top 50 kunnen we soms meezingen, wat door het overige publiek wordt gewaardeerd. Als de band doorheeft dat wij uit Nederland komen, krijgen we zelfs een speciale vermelding. Verder overigens geen toeristen te bekennen in de bar... Waar wij dachten dat 2 caipirinha's per persoon wel zo'n beetje de max was, bleken we er toch 4 of 5 op te kunnen na enige oefening. Gezelligheid alom dus.

Na slechts enkele uren slaap was het checkout tijd, want we zouden verder reizen naar de Pantanal. Om niet de hele dag verloren te laten gaan aan de brakheid, slepen we onszelf in een bus naar een vogelpark. Best leuk, met papegaaien, ara's en toekans. Bij de flamingo's pikken we zowaar een nieuwe Braziliaanse vriend op: een student uit Brasilia die drie woorden Engels spreekt. We hebben de grootste lol met onze halve woorden Portugees, Spaans, Engels en Nederlands en hij besluit bij ons aan te haken totdat onze bus die avond vertrekt. Hij werkt als model (en laat ons te pas en te onpas foto's van zichzelf zien die wij moeten keuren), weet alles van parfums en vindt ons prachtig. Wat een gezelligheid. We voelen na een paar uur alledrie toch wat pijn in ons hart als onze bus vertrekt; het zijn toch deze ontmoetingen die een reis de moeite waard maken. In 2013 komt 'ie waarschijnlijk naar Europa en ook naar Nederland, dat zou toch leuk zijn :-)

En nu? Op naar de Pantanal. Dit grootste wildlife gebied van Zuid-Amerika gaan we de komende vijf dagen verkennen. Hoera!

X Kim en Edith